Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ferae N F

  • 1 Ferae natūrae

    Дикой природы.
    Если бы речь шла о куропатке, то, несомненно, можно было бы подать в суд; ибо хотя куропатка и ferae naturae, однако, будучи приручена, становится собственностью. (Генри Фильдинг, История Тома Джонса Найденыша.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ferae natūrae

  • 2 Дикой природы

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Дикой природы

  • 3 ferus

    [st1]1 [-] fĕrus, a, um: - [abcl][b]a - sauvage, qui n'est pas apprivoisé; qui n'est pas cultivé, inculte. - [abcl]b - farouche, insensible. - [abcl]c - cruel, féroce, barbare, intraitable. - [abcl]d - fougueux, violent, impétueux. - [abcl]e - présomptueux, arrogant. - [abcl]f - Prud. fier, courageux, intrépide.[/b]    - ni compar. ni superl.: voir ferox.    - bestiae cicures vel ferae, Cic.: bêtes domestiques ou sauvages.    - Graecia capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio, Hor. Ep. 2: la Grèce soumise soumit son farouche vainqueur et introduisit les arts dans l'agreste Latium.    - fera hiems, Ov.: hiver rigoureux.    - fera sacra, Ov.: sacrifices barbares (en parl. des sacrifices humains).    - fera, ae, f. (s.-ent. bestia): animal, bête sauvage.    - ferae inter se placidae sunt, morsuque similium abstinent, Sen. lr. 2: les bêtes sauvages sont calmes entre elles et s'abstiennent de mordre celles de leur espèce.    - formidolosis latent silvis ferae dulci sopore languidae, Hor. Epod. 5: dans les forêts effrayantes se cachent les bêtes, languissantes d'un doux sommeil.    - more ferarum, Hor. S. 1, 3, 109: à la manière des bêtes sauvages.    - Romulea fera, Juv. 11, 104: la louve de Romulus.    - num monstra, saevas Phoebus aut timuit feras? Sen. Herc.: est-ce que par hasard Phébus a craint les monstres ou les bêtes féroces?    - latratu abstinere dicuntur cum viderunt feram, Curt. 9: on dit qu'ils cessent d'aboyer quand ils ont vu un fauve.    - magna minorque ferae, Ov. Tr. 4: Grande et Petite Ourses (constellations). [st1]2 [-] fĕrus, i, m.: animal (sauvage ou qui n'est pas dompté).    - sonipes iratus fero auxilium petiit hominis, Phaedr. 4: le coursier, irrité par la bête sauvage, implora le secours de l'homme.
    * * *
    [st1]1 [-] fĕrus, a, um: - [abcl][b]a - sauvage, qui n'est pas apprivoisé; qui n'est pas cultivé, inculte. - [abcl]b - farouche, insensible. - [abcl]c - cruel, féroce, barbare, intraitable. - [abcl]d - fougueux, violent, impétueux. - [abcl]e - présomptueux, arrogant. - [abcl]f - Prud. fier, courageux, intrépide.[/b]    - ni compar. ni superl.: voir ferox.    - bestiae cicures vel ferae, Cic.: bêtes domestiques ou sauvages.    - Graecia capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio, Hor. Ep. 2: la Grèce soumise soumit son farouche vainqueur et introduisit les arts dans l'agreste Latium.    - fera hiems, Ov.: hiver rigoureux.    - fera sacra, Ov.: sacrifices barbares (en parl. des sacrifices humains).    - fera, ae, f. (s.-ent. bestia): animal, bête sauvage.    - ferae inter se placidae sunt, morsuque similium abstinent, Sen. lr. 2: les bêtes sauvages sont calmes entre elles et s'abstiennent de mordre celles de leur espèce.    - formidolosis latent silvis ferae dulci sopore languidae, Hor. Epod. 5: dans les forêts effrayantes se cachent les bêtes, languissantes d'un doux sommeil.    - more ferarum, Hor. S. 1, 3, 109: à la manière des bêtes sauvages.    - Romulea fera, Juv. 11, 104: la louve de Romulus.    - num monstra, saevas Phoebus aut timuit feras? Sen. Herc.: est-ce que par hasard Phébus a craint les monstres ou les bêtes féroces?    - latratu abstinere dicuntur cum viderunt feram, Curt. 9: on dit qu'ils cessent d'aboyer quand ils ont vu un fauve.    - magna minorque ferae, Ov. Tr. 4: Grande et Petite Ourses (constellations). [st1]2 [-] fĕrus, i, m.: animal (sauvage ou qui n'est pas dompté).    - sonipes iratus fero auxilium petiit hominis, Phaedr. 4: le coursier, irrité par la bête sauvage, implora le secours de l'homme.
    * * *
        Ferus, Adiectiuum. Virg. Fier, Cruel, Farouche, Sauvage.
    \
        Caprae ferae. Virg. Chevres sauvages.
    \
        Fructus feri. Virgil. Fruicts sauvages, comme sont les pommes des bois.
    \
        Hyems fera. Ouid. Rude et aspre, Dur yver.

    Dictionarium latinogallicum > ferus

  • 4 ferus

    fĕrus, a, um, adj. [cf. Gr. thêr, Aeol. phêr; Lat. ferox, etc.; v. ferio], wild, untamed.
    I.
    Lit., of animals and plants.
    A.
    Adj. (syn. immanis, opp. cicur):

    quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

    Cic. N. D. 2, 39, 99; cf.:

    si hoc apparet in bestiis, volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris,

    id. Lael. 21, 81:

    apes (opp. cicures),

    Varr. R. R. 3, 16, 19:

    immanes et ferae beluae,

    Cic. N. D. 2, 64, 161:

    fera et immanis belua,

    id. Ac. 2, 34, 108; Nep. Dat. 3, 2; Curt. 5, 4, 19; Suet. Aug. 67:

    leones,

    Hor. Epod. 7, 12:

    equus,

    id. S. 1, 5, 57:

    caprae,

    Verg. A. 4, 152:

    palumbus,

    Plin. 30, 7, 20, § 60 et saep.:

    arbores,

    Plin. 14, 20, 25, § 127:

    oliva,

    Stat. Th. 6, 7:

    fructus,

    Verg. G. 2, 36:

    odor (with solitudinem redolens),

    disagreeable, Plin. 12, 17, 37, § 76.—
    B.
    Subst.
    1.
    fĕrus, i, m., a wild animal, wild beast ( poet.); a lion, Phaedr. 1, 21, 8; a boar, id. 4, 4, 3; a horse, Verg. A. 2, 51; 5, 818; a stag, id. ib. 7, 489; a serpent, Sil. 6, 268.—
    2.
    fĕra, ae (sc. bestia), f., a wild animal, wild beast (class.):

    immani et vastae insidens beluae, quocumque vult, inflectit illam feram,

    Cic. Rep. 2, 40; cf. id. Rosc. Am. 26, 71:

    neque ulla re longius absumus a natura ferarum,

    id. Off. 1, 16, 50:

    ipsae ferae nullo insequente saepe incidunt (in plagas),

    id. ib. 3, 17, 68:

    multa in ea (silva Hercynia) genera ferarum nasci constat,

    Caes. B. G. 6, 25 fin.:

    neque homini neque ferae parcunt,

    id. ib. 6, 28, 2:

    formidolosae dum latent silvis ferae,

    Hor. Epod. 5, 55:

    more ferarum,

    id. S. 1, 3, 109:

    Romulea fera,

    the she-wolf that suckled Romulus, Juv. 11, 104; a sea-monster, Ov. M. 4, 713; 719; a serpent, Hyg. Astr. 2, 42; the ant, Mart. 6, 15, 2; the constellations of the Great and Little Bear:

    magna minorque ferae,

    id. Tr. 4, 3, 1; Vulg. Gen. 37, 20.— Prov.: ferae inter se placidae sunt, morsuque similium abstinent, Sen. de lra, 2, 8, 3.—
    II.
    Transf., of places (syn. incultus):

    in locis feris arbores plura ferunt, in his, quae sunt culta, meliora,

    wild, uncultivated, Varr. R. R. 1, 7, 7; cf.: ferus, ager incultus, Paul. ex Fest. p. 86 Müll.:

    montes,

    Verg. E. 5, 28:

    silvae,

    Hor. S. 2, 6, 92.—
    III.
    Trop., wild, rude, uncultivated; savage, barbarous, fierce, cruel (syn.: immanis, agrestis, inhumanus;

    opp. mansuetus, humanus): ipsis in hominibus nulla gens est neque tam mansueta neque tam fera, quae non, etc.,

    Cic. Leg. 1, 8, 24; cf.:

    nulla gens tam fera, nemo omnium tam immanis, cujus, etc.,

    id. Tusc. 1, 13, 30; id. Phil. 3, 9, 23:

    ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    id. Inv. 1, 2, 2; id. Verr. 2, 2, 21, § 51:

    ferus atque agrestis,

    id. Rosc. Am. 27, 74:

    inhumani ac feri testes,

    id. Rep. 1, 37 fin.; cf. Ter. And. 1, 5, 43:

    ferus et ferreus,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 3:

    quam ferus et vere ferreus ille fuit!

    Tib. 1, 10, 2;

    v. ferreus: nemo adeo ferus est, ut non mitescere possit,

    Hor. Ep. 1, 1, 39:

    Britanni hospitibus feri,

    id. C. 3, 4, 33:

    Numantia,

    id. ib. 2, 12, 1:

    Iberia,

    id. ib. 4, 5, 27:

    animi hominum, studiis bellandi jam immanes ac feri,

    Cic. Rep. 2, 14; id. Fragm. ap. Non. 342, 33 (Rep. 2, 23 ed. Mos.):

    ingenium immansuetum ferumque,

    Ov. M. 15, 85; cf.:

    (ostendere ejus) mores feros immanemque naturam,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    homines a fera agrestique vita ad hunc humanum cultum civilemque deducere,

    id. de Or. 1, 8, 33:

    victus,

    id. Inv. 1, 2, 2:

    moenera militiaï,

    Lucr. 1, 29:

    munera belli,

    id. 1, 32:

    hiems,

    Ov. Tr. 1, 1, 42; cf.:

    diluvies,

    Hor. C. 3, 29, 40:

    sacra (of death by sacrifice),

    Ov. M. 13, 454:

    dolores lenire requie,

    id. ib. 13, 317.—With supine: ferum visu dictuque (= deinon idein kai legein), Sil. 1, 175.—No comp. or sup.

    Lewis & Short latin dictionary > ferus

  • 5 ferus

    ferus, a, um (verwandt mit θήρ, äolisch φήρ), wild (Ggstz. cicur, mansuetus, domesticus), I) eig. = ungezähmt, unbearbeitet, in der Wildnis wachsend, -lebend, bestia, belua, Cic.: equus, Iustin.: mons, Verg.: silvae, öde, Hor.: fructus, Verg.: victus, Cic.: arbor, Plin. – subst., a) fera, ae, f. (sc. bestia), das wilde Tier, das Wild (Ggstz. cicur, das zahme T.), multa genera ferarum, Caes.: ferae morsus, Cels.: ferae rabies, Curt.: ferarum ritu, Liv. u.a.: pecudum ferarumque ritu, Liv.: feras agitare, Cic. u. Liv.: feras venari, Sen. u. Gell.: ferae nullo insequente saepe incĭdunt (in plagas), Cic.: attrib., fera castor, Apul. met. 1, 9. – dah. übtr., ein Gestirn, der Wolf, Caes. German. phaen. 675: magna minorque ferae, die beiden Bären, Ov. trist. 4, 3, 1: v. einem Seeungeheuer, Ov. met. 4, 719: v. Schlangen, Hyg. astr. 2, 42: v. der Ameise, Mart. 6, 15. – b) ferus, ī, m., das wilde Tier, das wilde Schwein, Ov.: der Ochse, Ov.: das Pferd (auch das hölzerne trojanische), Verg.: der (auch zahme) Hirsch, Verg.: die Schlange, Sil. – II) übtr.: A) der Bildung nach wild, ungeschlacht, adeon me ferum putas, Ter.: homines feri ac barbari, Caes.: fera agrestisque vita, Cic. – B) dem Charakter nach wild = hart, grausam, hostis, Cic.: Iuppiter, Verg.: nemo tam ferus fuerit, hart, gefühllos, Nep.: übtr., ensis, Ov.: bellum, caedes, dolores, Ov.: facinus foedum ac ferum, aus einem wilden Charakter hervorgegangene, Liv.: sacra, v. einem Menschenopfer, Ov.: hiems, Ov. – mit folg. 2. Supin., ferum visu dictuque (griech. δεινον ἰδειν καὶ λέγειν), schrecklich, Sil. 1, 175. – / faerus geschr., faerae ac leones, Fronto epist. 4, 1. p. 59, 12 N. – ferus ohne Kompar. u. Superl., für die ferocior u. ferocissimus eintreten, s. Wölfflin zu Liv. 21, 60, 4.

    lateinisch-deutsches > ferus

  • 6 ferus

    ferus, a, um (verwandt mit θήρ, äolisch φήρ), wild (Ggstz. cicur, mansuetus, domesticus), I) eig. = ungezähmt, unbearbeitet, in der Wildnis wachsend, -lebend, bestia, belua, Cic.: equus, Iustin.: mons, Verg.: silvae, öde, Hor.: fructus, Verg.: victus, Cic.: arbor, Plin. – subst., a) fera, ae, f. (sc. bestia), das wilde Tier, das Wild (Ggstz. cicur, das zahme T.), multa genera ferarum, Caes.: ferae morsus, Cels.: ferae rabies, Curt.: ferarum ritu, Liv. u.a.: pecudum ferarumque ritu, Liv.: feras agitare, Cic. u. Liv.: feras venari, Sen. u. Gell.: ferae nullo insequente saepe incĭdunt (in plagas), Cic.: attrib., fera castor, Apul. met. 1, 9. – dah. übtr., ein Gestirn, der Wolf, Caes. German. phaen. 675: magna minorque ferae, die beiden Bären, Ov. trist. 4, 3, 1: v. einem Seeungeheuer, Ov. met. 4, 719: v. Schlangen, Hyg. astr. 2, 42: v. der Ameise, Mart. 6, 15. – b) ferus, ī, m., das wilde Tier, das wilde Schwein, Ov.: der Ochse, Ov.: das Pferd (auch das hölzerne trojanische), Verg.: der (auch zahme) Hirsch, Verg.: die Schlange, Sil. – II) übtr.: A) der Bildung nach wild, ungeschlacht, adeon me ferum putas, Ter.: homines feri ac barbari, Caes.: fera agrestisque vita, Cic. – B) dem Charakter nach wild = hart, grausam, hostis, Cic.: Iuppiter, Verg.: nemo tam ferus fuerit, hart, gefühllos, Nep.: übtr., ensis, Ov.: bellum, caedes, dolores, Ov.: facinus foedum ac
    ————
    ferum, aus einem wilden Charakter hervorgegangene, Liv.: sacra, v. einem Menschenopfer, Ov.: hiems, Ov. – mit folg. 2. Supin., ferum visu dictuque (griech. δεινον ἰδειν καὶ λέγειν), schrecklich, Sil. 1, 175. – faerus geschr., faerae ac leones, Fronto epist. 4, 1. p. 59, 12 N. – ferus ohne Kompar. u. Superl., für die ferocior u. ferocissimus eintreten, s. Wölfflin zu Liv. 21, 60, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ferus

  • 7 claustrum

    claustrum, ī, n. (claudo), der Verschluß, I) als Verschließendes, a) der Verschluß an Türen, Toren, Kasten usw., der Riegel, Sperriegel, Fallriegel, α) Sing., Caes. Germ. Arat. 197. Apul. met. 5, 2: claustrum evellere, Apul. met. 4, 10. – β) Plur., claves cum clostris, Cato: claves, claustra, Varr. fr., claustra et claves, ICt.: claustra ianuae, Catull.: claustra portae, Frontin.: claustra portarum, Verg., Ov. u. Liv.: arcae claustra, Claud.: claustra ferrea, Sen.: claustra laxare, Verg., relaxare, Ov., revellere, Cic., refringere, Val. Flacc., discutere, Petr.: claustra carceris convellere, Val. Max.: rumpere claustra manu, Verg.: arcae claustra remoliri, Claud.: sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal, unter Schloß u. Riegel gelegt, Cic. – im Bilde, vitai claustra resolvere, Lucr.: obstantia claustra rumpere, Hor.: custodi claustra oris tui, Vulg. Mich. 7, 5. – b) die Sperre eines Hafens, α) Sing., die Sperrkette, claustrum obicere, Curt. 4, 5 (24), 21. – β) Plur., die Sperre = der gesperrte Eingang, ad claustra portus succedere, Curt. 4, 5 (24), 19: et eo minoris molimenti ea claustra esse, Liv. 37, 14, 6. – c) die Klappe auf einer Öffnung, quasi claustra quaedam mobilia, coniventia vicissim et resurgentia, zus. = eine Art Ventile, Gell. 17, 11, 4. – d) der Schlußnagel an einer Kriegsmaschine, claustrum reserat malleo forti perculsum, Amm. 23, 4, 6. – II) als Einschließendes, Einsperrendes, Sperrendes, a) der Verschluß, das Tor, die Mauer, Wand, die Schranken, der Damm usw., α) Sing., intra unum claustrum reservari, Eutr. 10, 1. – β) Plur., ferrea claustra, Torflügel, Mart.: Thebarum claustra, Stat.: claustra thalami, Claud.: claustra Daedalea, das Labyrinth, Sen. poët.: claustra undae, das sperrende Wasser, Sil.: Lucrino addita claustra, Verg.: venti circum claustra (Bergwände) fremunt, Verg.: suis claustris impeditos turbant, durch ihre Verschanzungen, Tac. – im Bilde, die Schranken, eminentia cuiusque operis artissimis temporum claustris circumdata, Vell.: refringere claustra pudoris et reverentiae, Plin. ep.: disiectis nequitiae quā obsidebatur claustris, Val. Max. – b) der Verschluß, als Behälter, sowohl für Menschen, der Gewahrsam, claustris poenalibus contineri, Solin. 1, 124. – als bes. für Tiere, der Behälter, Zwinger, Käfig, diu claustris retentae ferae, Liv.: domitae fractaeque claustris ferae, Plin. pan.: retibus et claustris dilatā morte tenendae ducendaeque ferae, Claud.: leo... abire domo rursusque in claustra reverti solitus, Stat.: fera bestia vincta aut clausa et claustra refringere cupiens, Liv.: ferarum modo, quae claustris aut vinculis teneantur, Liv.: raro unus aut alter de multis milibus claustra patitur, bleibt im Behälter leben, Col. – im Bilde, servitutis humana claustra perrumpere, Sen.: enotuerunt quidam tui versus et invito te claustra sua refregerunt, haben ihren Arrest gesprengt, Plin. ep. – c) der Verschluß als Örtlichkeit, die den freien Ein- u. Ausgang hindert, der Schlüssel, der Paß, claustra montium, die Bergpässe, Tac. hist. 3, 2: claustra maris, der Zugang, Schlüssel zum M., Liv. 37, 15, 1. Sil. 12, 442: u. so angusti claustra Pelori, v. der Meerenge von Sizilien, Verg. Aen. 3, 411. – d) (bes. als milit. t. t.) eine Örtl., die den Zugang zu einer andern Örtl. beschützt, bes. aber beherrscht, der Schlüssel, die Vormauer, das Bollwerk, die Grenzfestung, α) Sing., ripa Tanais, claustrum et iam perdomitorum et quot deinde adire decreverat, Curt. 7, 6 (26), 13: tunc claustrum pelagi cepit Pharon, Lucan. 10, 509: Byzantiorum civitas, claustrum Ponticum, der Schl. zum Pontus, Treb. Poll. Gallien. 6, 8. – β) Plur. (vgl. Mützell Curt. 4, 8 [33], 4. Bötticher Lexic. Tac. p. 91), claustra loci, locorum, Cic.: claustra Aegypti, Liv.: claustra Nili fluminis, Curt.: Corinthus, claustra Peloponnesi, Vell.: Elephantine ac Syene claustra olim Romani imperii, Tac.: in Alpes, id est claustra Italiae, ferebantur, Flor.: Aegyptus, claustra annonae, das Eingangstor zur Zufuhr, Tac.: quae (duae coloniae) velut claustra ad cohibendos Gallicos tumultus oppositae fuissent, Liv. – im Bilde, claustra (Bollwerk) ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum non magis nobilitati quam virtuti pateret, Cic. Mur. 17. – e) die einschließende Truppenmasse, die Zirkumvallationslinie, claustra contrahere, Tac. ann. 4, 49. – / vulg. clōstrum, Cato r. r. 13, 2 u. 135, 2. Sen. de ben. 7, 21, 2; vgl. Diom. 383, 3. – Nbf. clūstrum, Not. Tir. 50, 90.

    lateinisch-deutsches > claustrum

  • 8 claustrum

    claustrum, ī, n. (claudo), der Verschluß, I) als Verschließendes, a) der Verschluß an Türen, Toren, Kasten usw., der Riegel, Sperriegel, Fallriegel, α) Sing., Caes. Germ. Arat. 197. Apul. met. 5, 2: claustrum evellere, Apul. met. 4, 10. – β) Plur., claves cum clostris, Cato: claves, claustra, Varr. fr., claustra et claves, ICt.: claustra ianuae, Catull.: claustra portae, Frontin.: claustra portarum, Verg., Ov. u. Liv.: arcae claustra, Claud.: claustra ferrea, Sen.: claustra laxare, Verg., relaxare, Ov., revellere, Cic., refringere, Val. Flacc., discutere, Petr.: claustra carceris convellere, Val. Max.: rumpere claustra manu, Verg.: arcae claustra remoliri, Claud.: sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal, unter Schloß u. Riegel gelegt, Cic. – im Bilde, vitai claustra resolvere, Lucr.: obstantia claustra rumpere, Hor.: custodi claustra oris tui, Vulg. Mich. 7, 5. – b) die Sperre eines Hafens, α) Sing., die Sperrkette, claustrum obicere, Curt. 4, 5 (24), 21. – β) Plur., die Sperre = der gesperrte Eingang, ad claustra portus succedere, Curt. 4, 5 (24), 19: et eo minoris molimenti ea claustra esse, Liv. 37, 14, 6. – c) die Klappe auf einer Öffnung, quasi claustra quaedam mobilia, coniventia vicissim et resurgentia, zus. = eine Art Ventile, Gell. 17, 11, 4. – d) der Schlußnagel an einer Kriegsmaschine, claustrum reserat malleo forti perculsum, Amm. 23, 4,
    ————
    6. – II) als Einschließendes, Einsperrendes, Sperrendes, a) der Verschluß, das Tor, die Mauer, Wand, die Schranken, der Damm usw., α) Sing., intra unum claustrum reservari, Eutr. 10, 1. – β) Plur., ferrea claustra, Torflügel, Mart.: Thebarum claustra, Stat.: claustra thalami, Claud.: claustra Daedalea, das Labyrinth, Sen. poët.: claustra undae, das sperrende Wasser, Sil.: Lucrino addita claustra, Verg.: venti circum claustra (Bergwände) fremunt, Verg.: suis claustris impeditos turbant, durch ihre Verschanzungen, Tac. – im Bilde, die Schranken, eminentia cuiusque operis artissimis temporum claustris circumdata, Vell.: refringere claustra pudoris et reverentiae, Plin. ep.: disiectis nequitiae quā obsidebatur claustris, Val. Max. – b) der Verschluß, als Behälter, sowohl für Menschen, der Gewahrsam, claustris poenalibus contineri, Solin. 1, 124. – als bes. für Tiere, der Behälter, Zwinger, Käfig, diu claustris retentae ferae, Liv.: domitae fractaeque claustris ferae, Plin. pan.: retibus et claustris dilatā morte tenendae ducendaeque ferae, Claud.: leo... abire domo rursusque in claustra reverti solitus, Stat.: fera bestia vincta aut clausa et claustra refringere cupiens, Liv.: ferarum modo, quae claustris aut vinculis teneantur, Liv.: raro unus aut alter de multis milibus claustra patitur, bleibt im Behälter leben, Col. – im Bilde, servitutis humana claustra perrumpere, Sen.: enotuerunt quidam
    ————
    tui versus et invito te claustra sua refregerunt, haben ihren Arrest gesprengt, Plin. ep. – c) der Verschluß als Örtlichkeit, die den freien Ein- u. Ausgang hindert, der Schlüssel, der Paß, claustra montium, die Bergpässe, Tac. hist. 3, 2: claustra maris, der Zugang, Schlüssel zum M., Liv. 37, 15, 1. Sil. 12, 442: u. so angusti claustra Pelori, v. der Meerenge von Sizilien, Verg. Aen. 3, 411. – d) (bes. als milit. t. t.) eine Örtl., die den Zugang zu einer andern Örtl. beschützt, bes. aber beherrscht, der Schlüssel, die Vormauer, das Bollwerk, die Grenzfestung, α) Sing., ripa Tanais, claustrum et iam perdomitorum et quot deinde adire decreverat, Curt. 7, 6 (26), 13: tunc claustrum pelagi cepit Pharon, Lucan. 10, 509: Byzantiorum civitas, claustrum Ponticum, der Schl. zum Pontus, Treb. Poll. Gallien. 6, 8. – β) Plur. (vgl. Mützell Curt. 4, 8 [33], 4. Bötticher Lexic. Tac. p. 91), claustra loci, locorum, Cic.: claustra Aegypti, Liv.: claustra Nili fluminis, Curt.: Corinthus, claustra Peloponnesi, Vell.: Elephantine ac Syene claustra olim Romani imperii, Tac.: in Alpes, id est claustra Italiae, ferebantur, Flor.: Aegyptus, claustra annonae, das Eingangstor zur Zufuhr, Tac.: quae (duae coloniae) velut claustra ad cohibendos Gallicos tumultus oppositae fuissent, Liv. – im Bilde, claustra (Bollwerk) ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum non magis nobilitati quam virtuti pateret, Cic.
    ————
    Mur. 17. – e) die einschließende Truppenmasse, die Zirkumvallationslinie, claustra contrahere, Tac. ann. 4, 49. – vulg. clōstrum, Cato r. r. 13, 2 u. 135, 2. Sen. de ben. 7, 21, 2; vgl. Diom. 383, 3. – Nbf. clūstrum, Not. Tir. 50, 90.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > claustrum

  • 9 turbo [1]

    1. turbo, āvī, ātum, āre (turba), in Unruhe-, in Verwirrung-, in Unordnung bringen, verwirren, I) eig.: 1) im allg.: mare, aequora u. dgl., unruhig-, stürmisch machen, aufregen (v. den Winden), Cic., Lucr. u.a. – comas (Ggstz. componere comas), verwirren, Quint.: u. so capillos, Ov.: u. poet. übtr. mit griech. Acc., turbatus capillos, mit verwirrten Haaren, Ov. – ne folia turbata volent rapidis ludibria ventis, Verg. – ceram (des Siegels), verletzen, Quint.: uvae recentes alvum turbant, bringen Störungen im Unterleibe hervor, Plin.: so auch hedera mentem turbat, Plin.: turbato vehementius vultu, nachdem sich sein Gesicht leidenschaftlich verzogen hatte, Petron. – refl., cum mare turbaret, unruhig-, stürmisch wurde, Varro r.r. 3, 17, 7 Schn. (al. turbaretur): et septemgemini turbant trepida ostia Nili, sind in Unruhe, Verg. Aen. 6, 800. – 2) insbes.: a) eine Menschenmenge in Unordnung-, in Verwirrung bringen, bes. als milit. t.t., ordines, aciem peditum, Liv.: absol. = Unordnung-, Verwirrung anrichten, ferae ita ruunt atque turbant, ut etc., Cic. de fin. 1, 34: als milit. t.t., (equites) modice primo impetu turbavere, Liv.: turbantibus invicem copiis, Flor. – u. so Pass. impers., totis turbatur agris, herrscht Feindesgetümmel, Verg. ecl. 1, 12. – b) eine Flüssigkeit trüben, trübe machen, ipsos pedibusque manuque lacus, Ov.: color primo turbati fluminis imbre, Ov.: limo turbatam haurit aquam, Hor. – c) mit einer Flüssigkeit vermengen, pulvis sputo turbatus, Petron. 131, 4. – II) übtr., in Verwirrung-, in Unordnung bringen, verwirren, stören, 1) im allg.: contiones, Liv.: comitia et campum, Liv. epit.: ne incertā prole auspicia turbarentur, Liv.: quae defectione turbata erant, angerichteten Verwirrungen, Curt.: non modo illa, quae erant aetatis, ordinis quaestusque, permiscuit, sed etiam in his duobus generibus, civium novorum veterumque, delectum atque ordinem turbavit, Cic.: u. so omnem ordinem consilii, Liv.: statum civitatis, den Bestand des Staates stören, Liv.: Aristoteles multa turbat, wirft (in der Erklärung) durcheinander, Cic. – spem pacis, stören, trüben (= vermindern), Liv.: und so pax turbata, Liv. – mit homog. od. allgem. Objekt oder absol. = Verwirrung-, Unordnung anrichten, quas mihi filius turbas turbet, Plaut.: quantas res turbo, Plaut.: quae meus filius turbavit, Plaut.: ne quid ille turbet, vide, Cic.: turbent porro quam velint, Ter.: at id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant itaque turbent, ut, earum motus et impetus quo pertineant, non intellegamus, Cic. – Pass. impers., turbatum est domi, es herrscht Verwirrung, Ter. – 2) insbes.: a) turbare rem oder censum, sein Vermögen in Unordnung bringen, -zerrütten, Bankrott machen, Iuven. u. Petron.: absol., omnibus in rebus turbarat, hatte sein ganzes Vermögen zerrüttet, war ganz bankrott geworden, Cael. in Cic. ep. – b) im Gemüte verwirren, beunruhigen, in Unruhe versetzen, stutzig machen, in Bestürzung versetzen, alqm, Curt. u. Ov.: omnes, Auct. b. Alex.: animum alcis, Curt.: mentem, Curt.: subito mentem turbata dolore, Verg.: ( aber turbata mens, Geistesstörung, Wahnsinn, Tac.): omine turbata est, Ov.: cum quadru pedes monstri metu turbantur, scheu werden, Ov.: u. so aliorum turbati equi, Curt. – c) politisch Unruhen-, Wirren erregen oder anstiften, sich empören (s. Heräus Tac. hist. 1, 7, 2), Macer in Africa haud dubie turbans, Tac.: si una alterave civitas turbet, Tac.: u. Pass. impers., si in Hispania turbatum esset, Unruhen ausgebrochen wären, Cic. Sull. 57. – / Archaist. Fut. exact. pass. turbassitur, Lex bei Cic. de legg. 3, 11.

    lateinisch-deutsches > turbo [1]

  • 10 mansuesco

    mansŭēsco, ĕre, sŭēvi, sŭētum [st1]1 - tr. - [abcl][b]a - apprivoiser. - [abcl]b - adoucir.[/b] [st1]2 - intr. - [abcl][b]a - s’apprivoiser. - [abcl]b - s’adoucir.[/b]    - [manui suescere: habituer à la main].    - ubi mansuevere ferae, Lucr.: quand les bêtes sauvages se furent apprivoisées.    - mansuescunt corda, Virg.: les coeurs s'adoucissent.    - nec tellus mansuescit arando, Virg. G. 2: la terre ne s'adoucit pas au labour.
    * * *
    mansŭēsco, ĕre, sŭēvi, sŭētum [st1]1 - tr. - [abcl][b]a - apprivoiser. - [abcl]b - adoucir.[/b] [st1]2 - intr. - [abcl][b]a - s’apprivoiser. - [abcl]b - s’adoucir.[/b]    - [manui suescere: habituer à la main].    - ubi mansuevere ferae, Lucr.: quand les bêtes sauvages se furent apprivoisées.    - mansuescunt corda, Virg.: les coeurs s'adoucissent.    - nec tellus mansuescit arando, Virg. G. 2: la terre ne s'adoucit pas au labour.
    * * *
        Mansuesco, mansuescis, mansueui, pen. prod. mansuescere. Colum. Devenir doulx et privé.

    Dictionarium latinogallicum > mansuesco

  • 11 quilibet

    quīlĭbĕt (quīlŭbĕt), quaelĭbĕt, quodlĭbĕt n'importe lequel, n'importe qui, quelconque.    - quidlibet (quidlubet), pron. n.: n'importe quoi.    - mihi illa nubet: machinare quidlubet quovis modo, Plaut. Cas.: elle se mariera avec moi: imagine n'importe quoi comme tu voudras.    - existimes licet quidlubet, Cic. Fam. 9.: libre à toi de penser ce que tu veux.    - (sapiens) stat rectus sub quolibet pondere, Sen. Ep. 8, 71, 26: (le sage) se tient droit sous n'importe quel fardeau.    - neque ei cum quolibet hoste res fuit, Plin.: il n'avait pas affaire à un ennemi ordinaire.    - jam res Romana adeo erat valida ut cuilibet finitimarum civitatum bello par esset, Liv. 1: désormais l'Etat romain était assez fort pour se mesurer à la guerre avec n'importe laquelle des cités voisines.    - quilibet unus ex his, Liv.: le premier venu d'entre eux.    - quid est homo? inbecillum corpus et fragile, cum bene lacertos exercuit, cujuslibet ferae pabulum, cujuslibet victima, Sen. Marc.: qu'est-ce que l'homme? un être au corps débile et frêle, qui, après avoir glorieusement exercé ses muscles, devient la pâture de n'importe quelle bête féroce, la victime de n'importe qui.    - neque de ligno quolibet columna (dolata) est, Mart. 6: la colonne n'est pas faite d'un bois quelconque.    - non (tabellos recito) ubivis coramve quibuslibet, Hor. S. 1: je ne lis pas mes livres n'importe où et à n'importe qui.    - quibuslibet temporibus, Liv. 2, 49: en n'importe quelles circonstances.    - quaelibet minima res: n'importe quelle chose insignifiante.    - quod si aut causa criminis aut facti suspicio aut quaelibet denique vel minima res reperietur, non recusamus quin... Cic. Ros. Am. 3: si l'on aperçoit dans cette accusation un indice, un soupçon, l'ombre même d'un prétexte, je ne refuse pas de...    - quolibet, adv. de lieu avec mouvt.: n'importe où, où l'on voudra.
    * * *
    quīlĭbĕt (quīlŭbĕt), quaelĭbĕt, quodlĭbĕt n'importe lequel, n'importe qui, quelconque.    - quidlibet (quidlubet), pron. n.: n'importe quoi.    - mihi illa nubet: machinare quidlubet quovis modo, Plaut. Cas.: elle se mariera avec moi: imagine n'importe quoi comme tu voudras.    - existimes licet quidlubet, Cic. Fam. 9.: libre à toi de penser ce que tu veux.    - (sapiens) stat rectus sub quolibet pondere, Sen. Ep. 8, 71, 26: (le sage) se tient droit sous n'importe quel fardeau.    - neque ei cum quolibet hoste res fuit, Plin.: il n'avait pas affaire à un ennemi ordinaire.    - jam res Romana adeo erat valida ut cuilibet finitimarum civitatum bello par esset, Liv. 1: désormais l'Etat romain était assez fort pour se mesurer à la guerre avec n'importe laquelle des cités voisines.    - quilibet unus ex his, Liv.: le premier venu d'entre eux.    - quid est homo? inbecillum corpus et fragile, cum bene lacertos exercuit, cujuslibet ferae pabulum, cujuslibet victima, Sen. Marc.: qu'est-ce que l'homme? un être au corps débile et frêle, qui, après avoir glorieusement exercé ses muscles, devient la pâture de n'importe quelle bête féroce, la victime de n'importe qui.    - neque de ligno quolibet columna (dolata) est, Mart. 6: la colonne n'est pas faite d'un bois quelconque.    - non (tabellos recito) ubivis coramve quibuslibet, Hor. S. 1: je ne lis pas mes livres n'importe où et à n'importe qui.    - quibuslibet temporibus, Liv. 2, 49: en n'importe quelles circonstances.    - quaelibet minima res: n'importe quelle chose insignifiante.    - quod si aut causa criminis aut facti suspicio aut quaelibet denique vel minima res reperietur, non recusamus quin... Cic. Ros. Am. 3: si l'on aperçoit dans cette accusation un indice, un soupçon, l'ombre même d'un prétexte, je ne refuse pas de...    - quolibet, adv. de lieu avec mouvt.: n'importe où, où l'on voudra.
    * * *
        Quilibet, pen. corr. cuiuslibet. Horatius. Qui que tu vouldras, Quelqu'un entre plusieurs, c'est tout un lequel.
    \
        Pollicitis diues quilibet esse potest. Ouid. Un chascun.
    \
        Cuilibet conditioni obtemperare. Iustinianus. A laquelle qui luy plaira.
    \
        Indutus quidlibet. Horat. Vestu ne luy chault de quoy.
    \
        Garrire quidlibet. Horat. Tout ce qui luy vient en la teste, soit bien ou mal.
    \
        Quibuslibet temporibus egregius Senatus. Liu. En tout temps.
    \
        Quolibet modo. Plin. En quelque maniere que ce soit.
    \
        Quilibet. Plin. Tout le premier venu.

    Dictionarium latinogallicum > quilibet

  • 12 venor

    vēnor, āri, ātus sum - intr. et tr. - [st2]1 [-] faire la chasse, chasser, prendre à la chasse. [st2]2 [-] pêcher, prendre à la pêche. [st2]3 [-] être à la chasse, être à l'affût, être à la poursuite de, rechercher.    - inf. venarier, Lucr. 5, 1248. == part. prés. au gén. plur. (sync.) venantum (poét.) == passif: Enn. Trag. 335; Prisc. p. 734 P..    - venari leporem, Virg.: chasser le lièvre.    - conchae hiantes venantur cibum, Plin.: les conques restent béantes pour saisir leur proie.    - venatum ducere invitas canes, Plaut.: mener les chiens à la chasse malgré eux (= forcer les volontés).    - suffragia venari, Hor.: briguer les suffrages.    - laudem modestiae venari, Cornif.: chercher à se donner le mérite de la modestie.    - viros venari, Phaedr.: chercher à attirer les hommes dans ses filets.    - pedes venari, Curt.: chasser à pied.    - aluntur venando, Mela.: ils se nourrissent de leur chasse.    - venantum voces, Phaedr. (= venantium voces): voix des chasseurs.    - ferae, captae multa caede venantium, Sen.: animaux dont la prise coûte la vie à plus d'un chasseur.
    * * *
    vēnor, āri, ātus sum - intr. et tr. - [st2]1 [-] faire la chasse, chasser, prendre à la chasse. [st2]2 [-] pêcher, prendre à la pêche. [st2]3 [-] être à la chasse, être à l'affût, être à la poursuite de, rechercher.    - inf. venarier, Lucr. 5, 1248. == part. prés. au gén. plur. (sync.) venantum (poét.) == passif: Enn. Trag. 335; Prisc. p. 734 P..    - venari leporem, Virg.: chasser le lièvre.    - conchae hiantes venantur cibum, Plin.: les conques restent béantes pour saisir leur proie.    - venatum ducere invitas canes, Plaut.: mener les chiens à la chasse malgré eux (= forcer les volontés).    - suffragia venari, Hor.: briguer les suffrages.    - laudem modestiae venari, Cornif.: chercher à se donner le mérite de la modestie.    - viros venari, Phaedr.: chercher à attirer les hommes dans ses filets.    - pedes venari, Curt.: chasser à pied.    - aluntur venando, Mela.: ils se nourrissent de leur chasse.    - venantum voces, Phaedr. (= venantium voces): voix des chasseurs.    - ferae, captae multa caede venantium, Sen.: animaux dont la prise coûte la vie à plus d'un chasseur.
    * * *
        Venor, venaris, pen. prod. venari. Cic. Chasser aux bestes sauvages, Vener.
    \
        Venari pisces. Plin. Pescher.
    \
        Venari, per translationem. Pourchasser à quelque chose. vt
    \
        Viduas venari frustis et pomis. Horat. Les attraire et amadouer finement par presents, à fin d'avoir leurs biens, Chasser aux vieilles.
    \
        Venari apros in mari. Plaut. Perdre sa peine.
    \
        Venatum, venatu, Supina: vt Ire venatum. Virgil. Aller à la chasse.

    Dictionarium latinogallicum > venor

  • 13 turbo

    1. turbo, āvī, ātum, āre (turba), in Unruhe-, in Verwirrung-, in Unordnung bringen, verwirren, I) eig.: 1) im allg.: mare, aequora u. dgl., unruhig-, stürmisch machen, aufregen (v. den Winden), Cic., Lucr. u.a. – comas (Ggstz. componere comas), verwirren, Quint.: u. so capillos, Ov.: u. poet. übtr. mit griech. Acc., turbatus capillos, mit verwirrten Haaren, Ov. – ne folia turbata volent rapidis ludibria ventis, Verg. – ceram (des Siegels), verletzen, Quint.: uvae recentes alvum turbant, bringen Störungen im Unterleibe hervor, Plin.: so auch hedera mentem turbat, Plin.: turbato vehementius vultu, nachdem sich sein Gesicht leidenschaftlich verzogen hatte, Petron. – refl., cum mare turbaret, unruhig-, stürmisch wurde, Varro r.r. 3, 17, 7 Schn. (al. turbaretur): et septemgemini turbant trepida ostia Nili, sind in Unruhe, Verg. Aen. 6, 800. – 2) insbes.: a) eine Menschenmenge in Unordnung-, in Verwirrung bringen, bes. als milit. t.t., ordines, aciem peditum, Liv.: absol. = Unordnung-, Verwirrung anrichten, ferae ita ruunt atque turbant, ut etc., Cic. de fin. 1, 34: als milit. t.t., (equites) modice primo impetu turbavere, Liv.: turbantibus invicem copiis, Flor. – u. so Pass. impers., totis turbatur agris, herrscht Feindesgetümmel, Verg. ecl. 1, 12. – b) eine Flüssigkeit trüben, trübe machen, ipsos pedibusque manuque lacus,
    ————
    Ov.: color primo turbati fluminis imbre, Ov.: limo turbatam haurit aquam, Hor. – c) mit einer Flüssigkeit vermengen, pulvis sputo turbatus, Petron. 131, 4. – II) übtr., in Verwirrung-, in Unordnung bringen, verwirren, stören, 1) im allg.: contiones, Liv.: comitia et campum, Liv. epit.: ne incertā prole auspicia turbarentur, Liv.: quae defectione turbata erant, angerichteten Verwirrungen, Curt.: non modo illa, quae erant aetatis, ordinis quaestusque, permiscuit, sed etiam in his duobus generibus, civium novorum veterumque, delectum atque ordinem turbavit, Cic.: u. so omnem ordinem consilii, Liv.: statum civitatis, den Bestand des Staates stören, Liv.: Aristoteles multa turbat, wirft (in der Erklärung) durcheinander, Cic. – spem pacis, stören, trüben (= vermindern), Liv.: und so pax turbata, Liv. – mit homog. od. allgem. Objekt oder absol. = Verwirrung-, Unordnung anrichten, quas mihi filius turbas turbet, Plaut.: quantas res turbo, Plaut.: quae meus filius turbavit, Plaut.: ne quid ille turbet, vide, Cic.: turbent porro quam velint, Ter.: at id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant itaque turbent, ut, earum motus et impetus quo pertineant, non intellegamus, Cic. – Pass. impers., turbatum est domi, es herrscht Verwirrung, Ter. – 2) insbes.: a) turbare rem oder censum, sein Vermögen in Unordnung bringen, -zerrütten, Bankrott machen, Iuven. u. Petron.: absol., omnibus in rebus turbarat,
    ————
    hatte sein ganzes Vermögen zerrüttet, war ganz bankrott geworden, Cael. in Cic. ep. – b) im Gemüte verwirren, beunruhigen, in Unruhe versetzen, stutzig machen, in Bestürzung versetzen, alqm, Curt. u. Ov.: omnes, Auct. b. Alex.: animum alcis, Curt.: mentem, Curt.: subito mentem turbata dolore, Verg.: ( aber turbata mens, Geistesstörung, Wahnsinn, Tac.): omine turbata est, Ov.: cum quadru pedes monstri metu turbantur, scheu werden, Ov.: u. so aliorum turbati equi, Curt. – c) politisch Unruhen-, Wirren erregen oder anstiften, sich empören (s. Heräus Tac. hist. 1, 7, 2), Macer in Africa haud dubie turbans, Tac.: si una alterave civitas turbet, Tac.: u. Pass. impers., si in Hispania turbatum esset, Unruhen ausgebrochen wären, Cic. Sull. 57. – Archaist. Fut. exact. pass. turbassitur, Lex bei Cic. de legg. 3, 11.
    ————————
    2. turbo, inis, m., I) alles, was sich in einem Kreise herumdreht, der Wirbel, A) des Windes: 1) eig.: a) der Wirbelwind, Sturmwind, Cic. u. Verg.: auch verb. ventus turbo, turbo venti, turbines venti, Plaut. – b) der Wirbel, den der Wind macht, Lucr. u. Verg. – 2) bildl., der Sturm, in turbinibus rei publicae, Stürmen, Cic.: tantus miserarum turbo rerum, Sturm des Unglücks, Ov.: ille turbo civilis insaniae toto furore detonuit (tobte aus), Flor.: mentis turbine agar, es geht gleichsam im Wirbel alles mit mir herum, Ov.: o confuse nimis Gradivi turbine Varro, Kriegssturm, Sil. – von Pers., tu, procella patriae, turbo ac tempestas pacis atque otii, Verheerer des Vaterlandes, weiterähnlicher Zerstörer des Friedens und der Ruhe, Cic. de dom. 137: Alexander Magnus, vere ille gurges miseriarum, atrocissimus turbo totius Orientis, Oros. 3, 7, 5. – B) der Kreisel, ein Spielzeug der Knaben, 1) eig., Cic. u.a. – 2) übtr., jeder wie ein Kreisel gestaltete Gegenstand, wie Zapfen, Stöpsel usw., cardinum turbines tardi, Varro fr.: turbines cadorum, spitze Mündung, Plin.: turbine crescit (bucina) ab imo, Kreisform, Ov. – insbes.: a) die Haspel, Zauberhaspel, das Zauberrad, Hor. epod. 17, 7. – b) der Wirbel ( Wertel) an der Spindel, teres, Catull. 64, 314; celer, Auct. consol. ad Liv. 163: conus, quem turbinem vocant, Boëth. inst. mus. 1, 3.
    ————
    p. 190, 16 Fr. – II) die wirbelförmige-, rotierende Bewegung, der Wirbel, Kreis, des Rauches, Verg.: des Himmels, Mondes, Feuers, Lucr.: eines Rades, Sen. poët.: einer Schlange, Kreiswindung, Sil.: eines Sklaven, den man bei seiner Freilassung herumdreht, Pers.: des Wassers, Wirbel, Strom, Stat. – bes. Wirbel = Kreiswurf, immanis, Verg.: saxi, Verg.: quo turbine torqueat hastam, Verg.: u. Wirbel = Kreisflug, celeri ad terram turbine fertur, Verg.: hasta volans... turbine, Val. Flacc. – bildl., non modo militiae turbine factus eques, im Durchkreisen der verschiedenen militärischen Grade, durch Aufrücken, Ov.: densi turbine vulgi, wogendes Gewühl, Claud.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > turbo

  • 14 fera

        fera ae, f    [ferus], a wild beast, wild animal: leo atque aliae ferae, S.: multa genera ferarun, Cs.: formidulosae, H.: fera saevit, the sea-monster, O.: laqueis captare feras, wild birds, V.
    * * *
    wild beast/animal

    Latin-English dictionary > fera

  • 15 claustra

    claustra ( clostra, Cato, R. R. 13, 3; 135, 2), ōrum, n. (in sing.: claustrum, i, rare, Caes. Germ. Arat. 197; Curt. 4, 5, 21; 7, 6, 13; Petr. 89, 2, 7; Gell. 14, 6, 3; Luc. 10, 509; App. M. 4, 10, p. 146 fin.; Amm. 23, 4, 6; 26, 8, 8: clostrum, Sen. Ben. 7, 21, 2) [clausum, claudo], that by which any thing is shut up or closed, a lock, bar, bolt.
    I.
    Prop.: claves, claustra, Varr. ap. Non. p. 545, 12:

    claustra revellere,

    Cic. Verr. 2, 4, 23, § 52; Liv. 5, 21, 10: januae pandere, * Cat. 61, 76:

    laxare,

    Verg. A. 2, 259:

    relaxare,

    Ov. Am. 1, 6, 17:

    rumpere,

    Verg. A. 9, 758:

    diu claustris retentae ferae,

    Liv. 42, 59, 2:

    ferae claustris fractae,

    Plin. Pan. 81, 3:

    claustra pati,

    to submit to confinement, Col. 8, 17, 8:

    discutere,

    Petr. 11, 2:

    reserare,

    Sil. 7, 334:

    portarum ingentia claustra,

    Verg. A. 7, 185; Val. Fl. 3, 53:

    ferrea,

    Mart. 10, 28, 8:

    sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal,

    Cic. Agr. 1, 7, 21. —
    B.
    Trop., a bar, band, barrier, bounds:

    arta portarum naturae effringere,

    i. e. to disclose its secrets, Lucr. 1, 72; cf.:

    tua claustra fregerunt tui versus,

    i. e. have become known, public, Plin. Ep. 2, 10, 3:

    pudoris et reverentiae refringere,

    id. ib. 2, 14, 4:

    vitaï claustra resolvere,

    to loose the bands of life, Lucr. 1, 416; 3, 397; 6, 1152:

    temporum,

    Vell. 1, 17, 4:

    (animus) amat spatiis obstantia rumpere claustra (the figure drawn from the bounds of a racecourse),

    Hor. Ep. 1, 14, 9.—
    II.
    In a more extended sense, a door or gate that shuts up any place, a dam, dike; meton., a place that is shut up:

    urbis relinquant,

    Ov. M. 4, 86; cf.

    Thebarum,

    Stat. Th. 10, 474.—Of sunken ships, closing a port, Liv. 37, 14, 7; cf.:

    ubi demersis navibus frenassent claustra maris,

    id. 37, 15, 1:

    maris,

    i.e. a harbor, haven, Sil. 12, 442:

    undae,

    a dam, id. 5, 44; cf.:

    Lucrino addita,

    Verg. G. 2, 161; cf. id. A. 1, 56:

    Daedalea,

    i. e. the Labyrinth, Sen. Hippol. 1166 al. —
    B.
    In milit. lang., a barricade, bulwark, key, defence, fortress, wall, bank, etc., for warding off an enemy:

    claustra loci,

    Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84:

    Corinthus in faucibus Graeciae, sic ut terra claustra locorum teneret,

    id. Agr. 2, 32, 87:

    Sutrium, quae urbs socia Romanis velut claustra Etruriae erat,

    Liv. 9, 32. 1:

    Aegypti,

    id. 45, 11, 5; Tac. H. 2, 82; Suet. Vesp. 7:

    tutissima praebet,

    Liv. 42. 67, 6; cf. id. 6, 9, 4; 44, 7, 9; Tac. A. 2, 61 al.:

    montium,

    id. H. 3, 2:

    Caspiarum,

    id. ib. 1, 6:

    maris,

    id. ib. 3, 43; cf. Sil. 12, 442; Tac. A. 2, 59: suis claustris ( walls, intrenchments) impeditos turbant, id. ib. 12, 31; cf. id. ib. 4, 49:

    regni claustra Philae,

    Luc. 10, 312:

    Africae,

    Flor. 4, 2, 70.—
    C.
    Trop.:

    cum ego claustra ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum pateret,

    Cic. Mur. 8, 17:

    annonae Aegyptus,

    Tac. H. 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > claustra

  • 16 clostra

    claustra ( clostra, Cato, R. R. 13, 3; 135, 2), ōrum, n. (in sing.: claustrum, i, rare, Caes. Germ. Arat. 197; Curt. 4, 5, 21; 7, 6, 13; Petr. 89, 2, 7; Gell. 14, 6, 3; Luc. 10, 509; App. M. 4, 10, p. 146 fin.; Amm. 23, 4, 6; 26, 8, 8: clostrum, Sen. Ben. 7, 21, 2) [clausum, claudo], that by which any thing is shut up or closed, a lock, bar, bolt.
    I.
    Prop.: claves, claustra, Varr. ap. Non. p. 545, 12:

    claustra revellere,

    Cic. Verr. 2, 4, 23, § 52; Liv. 5, 21, 10: januae pandere, * Cat. 61, 76:

    laxare,

    Verg. A. 2, 259:

    relaxare,

    Ov. Am. 1, 6, 17:

    rumpere,

    Verg. A. 9, 758:

    diu claustris retentae ferae,

    Liv. 42, 59, 2:

    ferae claustris fractae,

    Plin. Pan. 81, 3:

    claustra pati,

    to submit to confinement, Col. 8, 17, 8:

    discutere,

    Petr. 11, 2:

    reserare,

    Sil. 7, 334:

    portarum ingentia claustra,

    Verg. A. 7, 185; Val. Fl. 3, 53:

    ferrea,

    Mart. 10, 28, 8:

    sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal,

    Cic. Agr. 1, 7, 21. —
    B.
    Trop., a bar, band, barrier, bounds:

    arta portarum naturae effringere,

    i. e. to disclose its secrets, Lucr. 1, 72; cf.:

    tua claustra fregerunt tui versus,

    i. e. have become known, public, Plin. Ep. 2, 10, 3:

    pudoris et reverentiae refringere,

    id. ib. 2, 14, 4:

    vitaï claustra resolvere,

    to loose the bands of life, Lucr. 1, 416; 3, 397; 6, 1152:

    temporum,

    Vell. 1, 17, 4:

    (animus) amat spatiis obstantia rumpere claustra (the figure drawn from the bounds of a racecourse),

    Hor. Ep. 1, 14, 9.—
    II.
    In a more extended sense, a door or gate that shuts up any place, a dam, dike; meton., a place that is shut up:

    urbis relinquant,

    Ov. M. 4, 86; cf.

    Thebarum,

    Stat. Th. 10, 474.—Of sunken ships, closing a port, Liv. 37, 14, 7; cf.:

    ubi demersis navibus frenassent claustra maris,

    id. 37, 15, 1:

    maris,

    i.e. a harbor, haven, Sil. 12, 442:

    undae,

    a dam, id. 5, 44; cf.:

    Lucrino addita,

    Verg. G. 2, 161; cf. id. A. 1, 56:

    Daedalea,

    i. e. the Labyrinth, Sen. Hippol. 1166 al. —
    B.
    In milit. lang., a barricade, bulwark, key, defence, fortress, wall, bank, etc., for warding off an enemy:

    claustra loci,

    Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84:

    Corinthus in faucibus Graeciae, sic ut terra claustra locorum teneret,

    id. Agr. 2, 32, 87:

    Sutrium, quae urbs socia Romanis velut claustra Etruriae erat,

    Liv. 9, 32. 1:

    Aegypti,

    id. 45, 11, 5; Tac. H. 2, 82; Suet. Vesp. 7:

    tutissima praebet,

    Liv. 42. 67, 6; cf. id. 6, 9, 4; 44, 7, 9; Tac. A. 2, 61 al.:

    montium,

    id. H. 3, 2:

    Caspiarum,

    id. ib. 1, 6:

    maris,

    id. ib. 3, 43; cf. Sil. 12, 442; Tac. A. 2, 59: suis claustris ( walls, intrenchments) impeditos turbant, id. ib. 12, 31; cf. id. ib. 4, 49:

    regni claustra Philae,

    Luc. 10, 312:

    Africae,

    Flor. 4, 2, 70.—
    C.
    Trop.:

    cum ego claustra ista nobilitatis refregissem, ut aditus ad consulatum pateret,

    Cic. Mur. 8, 17:

    annonae Aegyptus,

    Tac. H. 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > clostra

  • 17 circummunio

    circum-mūnio, īvī, ītum, īre
    1) укреплять кругом, со всех сторон окружать укреплениями ( urbem castellis Cs)
    2) ограждать, обносить, защищать ( plantas caveis Col)
    3) запирать, держать взаперти (ut ferae circummuniti, sc. obsĭdes Cs)

    Латинско-русский словарь > circummunio

  • 18 claustrum

    ī n. (преим. pl.) [ claudo 1. \]
    1) запор, засов, замок (claustra revellere C, laxare V, relaxare O, discutere Pt)
    vitāī claustra resolvere Lcr — порвать узы жизни, т. е. пресечь жизнь
    2) преграда, препятствие
    refringere c. nobilitatis Cразрушить твердыню знати
    3) закрытое место, хранилище, вместилище
    ferae claustris retentae L — звери, запертые в клетках
    claustra montium T — кольцо гор, теснины
    claustra maris Tпролив (собств. ключ к морю, тж. Sil порт, гавань)
    4) оплот, защита (Nili fluminis QC; imperii C)
    Aegyptus, claustra annonae T — Египет — источник снабжения

    Латинско-русский словарь > claustrum

  • 19 formidolosus

    formīdolōsus, a, um [ formido ]
    1) страшный, наводящий ужас, ужасный (locus, bellum, tempora C; ferae H)
    2) боязливый, робкий, пугливый (equus f. Sen; f. hostium T; f. ad aliquam rem Col)

    Латинско-русский словарь > formidolosus

  • 20 hirsutus

    hirsūtus, a, um [ hirtus \]
    1) взъерошенный, растрёпанный (supercilium V; senex Su; comae QC, O)
    2) шершавый, мохнатый, щетинистый (castaneae V; folium PM; ferae O); волосатый, косматый, лохматый, обросший (pectore h. Ap)
    3) шероховатый, грубый, необработанный ( annales C)

    Латинско-русский словарь > hirsutus

См. также в других словарях:

  • Ferae — ? Ferae К …   Википедия

  • Ferae — Temporal range: Late Cretaceous Recent …   Wikipedia

  • Ferae — Schuppentier Systematik Überklasse: Kiefermäuler (Gnathostomata) Reihe: Landwi …   Deutsch Wikipedia

  • Ferae — Saltar a navegación, búsqueda ? Ferae León Clasificación científica …   Wikipedia Español

  • Ferae — Fe r[ae], n. pl. [L., wild animals, fem. pl. of ferus wild.] (Zo[ o]l.) A group of mammals which formerly included the Carnivora, Insectivora, Marsupialia, and lemurs, but is now often restricted to the Carnivora …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ferae — (lat.), s. Raubthiere …   Pierer's Universal-Lexikon

  • ferae naturae — fe·rae na·tu·rae / fir ē nə chu̇r ē, tu̇r , tyu̇r ; fer ˌī nä tü ˌrī/ adj [New Latin, literally, of a wild nature]: wild by nature: not usu. tamed ◇ Animals like wild ducks or bees are considered ferae naturae. At common law they cannot be… …   Law dictionary

  • Ferae naturae — Ferae naturae, Latin for nature [wild] animals, is a legal term that means any animals that are not designated domesticated animals by law. In property law, ferae naturae residing on unowned real property are not predisposed to one party or… …   Wikipedia

  • Ferae naturae — Fe r[ae] na*tu r[ae] [L.] Of a wild nature; applied to animals, as foxes, wild ducks, etc., in which no one can claim property. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • ferae naturae — [fē′rē nə to͞o′rē] pl.n. [L, of a wild nature] Law nondomesticated animals and fowls that are no one s private property …   English World dictionary

  • ferae bestiae — Wild beasts; wild animals. ferae igitur bestiae, et volucres, et omnia animalia quae mari, coelo et terra nascuntur, simul atque ab aliquo capta fuerint, jure gentium statim illius esse incipiunt. Quod enim nullius est, id naturali ratione… …   Ballentine's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»